Vegan και ιππασία δεν γίνεται

Το παρακάτω κείμενο είναι 100% πραγματικότητα. Δεν περιέχει στοιχεία μυθοπλασίας και δυστυχώς αυτές είναι οι μαύρες σελίδες του βιβλίου της ιππασίας. Αυτή είναι η αλήθεια μέσα από τα δικά μου μάτια. Ο στόχος είναι να παρουσιάσω μέσα από αυτήν την συγνώμη στα άλογα μου, όλη την ωμή και σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν αυτά τα ζώα που ιππεύονται. Περιέχει σκληρές περιγραφές που ίσως καταφέρουν να ρίξουν λίγο φως στο τούνελ του βάναυσου αυτού σπορ και εκθέτοντας αφιλτράριστα στοιχεία από την εμπειρία μου ως ιππέας εν τέλει θα καταφέρει να αποδείξει, χωρίς περιθώριο αμφιβολιών ότι η ιππασία δεν γίνεται να είναι vegan. Γιατί πολύ απλά η κακοποίηση και ο πόνος δεν είναι vegan.

ΝΑ ΓΙΑΤΙ Η ΙΠΠΑΣΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ VEGAN

Γεια σου αγάπη μου! Τι κάνεις; Ξέρω πως θα αναρωτιέσαι γιατί σου γράφω μετά από τόσα χρόνια. Πως και σε θυμήθηκα. Μα η αλήθεια είναι πως δεν σε ξέχασα ποτέ. Ξέρω πως τώρα θα είσαι άγγελος και πως είναι αργά να σου στείλω αυτό το γράμμα μα κάποιες πληγές δεν κλείνουν ποτέ. Ή απλώς μένει για πάντα μια ουλή που πονάει κάθε φορά που αλλάζει ο αέρας και φέρνει στην σκέψη μου το πρόσωπο σου και την αγάπη που μου έδωσες. Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη. Συγνώμη αγάπη μου! Θα ξεκινήσω αυτό το γράμμα με ένα μεγάλο και ειλικρινές συγνώμη. Συγνώμη άλλα δεν ήξερα. Ή δεν ήθελα να ξέρω. Συγνώμη άλλα δεν το κατάλαβα ή δεν ήθελα να καταλάβω. Μερικές φόρες οι παρωπίδες μας μας επιτρέπουν να δούμε όσο αυτοί που μας τις φοράνε μας αφήνουν γιατί έτσι τους συμφέρει. Μια ολόκληρη βιομηχανία χρησιμοποιεί εσάς τα άλογα, με την απίστευτα υψηλή σας λογική και τις ικανότητες επικοινωνίας, που μόνο ά-λογα δεν είστε. Εσύ μου μίλησες χωρίς φωνή αλλά με τόσους διαφορετικούς τρόπους. Η βιομηχανία αυτή σας χρησιμοποιεί με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους αλλά με έναν κοινό σκοπό το κέρδος. Γιατί αυτό κινεί τον κόσμο. Τώρα το αν αυτοί οι άνθρωποι κερδίζουν χρήματα ή κύρος και πρεστίζ ή την πολυπόθητη αίσθηση του κυρίαρχου και ανώτερου δεν έχει και μεγάλη σημασία. Στο τέλος της βραδιάς για αυτούς υπάρχει πάντα κέρδος και για εσάς χασούρα. Πλέον οι απόψεις περί αγάπης, συμπόνιας και εν συναίσθησης χαρακτηρίζονται ως πολύ ακραίες στον σύγχρονο μας κόσμο. Σε ένα κόσμο που δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει πλάσματα που νιώθουν και σκέφτονται, σαν αναλώσιμα, σαν αντικείμενα, σαν εργαλεία με ημερομηνία λήξης, ημερομηνία αχρήστευσης...

Έτσι λοιπόν κάνοντας μια μεγάλη ανάδρομη στο μακρινό παρελθόν της ζωής μου μπορώ να θυμηθώ την αγάπη που είχα για τα ζώα από όταν ήμουνα παιδί. Μια αγάπη που βέβαια πήρε τον λάθος δρόμο και έγινε εκμετάλλευση και πόνος. Ήμουνα λοιπόν παιδί όταν εξέφρασα την επιθυμία να δω άλογα. Έτσι στις πρώτες μου διακοπές ένα καλοκαίρι ήρθα πρώτα σε εσένα. Έπεισα τους γονείς μου να με πάνε σε ένα ιππικό όμιλο και να πληρώσουν για να ανεβώ στην κουρασμένη πλάτη σου. Ήσουν γέρικο μου είπανε και για αυτό σε επέλεξαν για εμένα για να είσαι ήσυχο και νωχελικό. Γιατί οι πιο νέοι φίλοι σου ήταν πιο ζωηροί και επικίνδυνοι και προορίζονταν για πιο έμπειρους αναβάτες που ήξεραν να κάνουν κουμάντο αυτά τα άλογα και να μην τα αφήνουν να τους πάρουν τον αέρα όπως μας εξήγησαν όταν τους ρωτήσαμε. Πολλά χρόνια αργότερα κατάλαβα τι συνέπειες είχε πρακτικά για ένα άλογο το να το κουμαντάρει ο αναβάτης και ‘’να του κόψει τον αέρα’’. Και έτσι ανέβηκα στην πλάτη σου περήφανη με ένα σκαμπό και ένα σπρώξιμο από έναν άντρα που ήταν η δουλειά του λέει να σε φροντίζει, από ένα σταβλίτη. Ανέβηκα χαρούμενη στην γέρικη και ταλαιπωρημένη πλάτη σου που σήκωνε παιδιά και μεγάλους από τον πρωί μέχρι το βράδυ για λίγα ευρώ. Και οι γονείς μου με έβγαζαν φωτογραφίες και εγώ χαμογελούσα στην κάμερα όσο έκανα γύρους του στίβου στον οποίο γυρνάς γύρω γύρω όλη σου τη ζωή. Στον στίβο που μισείς. Στο στίβο που βαριέσαι. Στον στίβο που σε βάζει μέσα ο καθένας για να ανεβεί μετά στην πλάτη σου και να σε διατάξει να αρχίζεις να περπατάς και μετά να τρέχεις. Και μετά να σε διατάξει να καλπάσεις. Και μετά να ξαναπάς περπατώντας και μετά ξανά τρέχοντας και ξανά όλα απ’την αρχή και αντίστροφα με όποια σειρά θέλει εκείνος. Στον στίβο που όλη σου τη ζωή κάποιος σου διόρθωνε το σώμα και το βήμα σου και σου επέβαλε το πως να περπατήσεις και πως να φερθείς. Μα τώρα είσαι απλά ένας γέρος που σε λίγο καιρό δεν θα μπορείς πια να περπατάς και θα σε αφήσουν σιγά σιγά να παρακμάσεις μέχρι να αφήσεις την τελευταία σου πνοή. Αλλά μέχρι τότε θα εκμεταλλευτούν εσένα και την αδυναμία και την κούραση σου στο έπακρο γιατί απλά είσαι γέρος και ήρεμος και θα ανεβάζουν πάνω σου όποιον αυτοί θέλουν χωρίς να νοιαστούν ποτέ για το τι θέλεις εσύ. Για το αν έχεις κουράγιο να τους κουβαλάς.

Πριν όμως φτάσεις εδώ ήσουν νέος. Θυμάσαι; Ήταν ωραία τότε που ήσουνα μικρό πουλαράκι; Τι; Όχι δεν ήταν; Ναι αγάπη μου εγώ τώρα πια το ξέρω ότι δεν ήταν, κάποιοι άλλοι όμως πρέπει επιτέλους να το μάθουν! Συνεχίζουμε να περπατάμε κυκλικά και εσύ θυμάσαι.. Θυμάσαι που ήσουν μωράκι ακόμα, 5-6 μηνών, και σε πήραν κάποιοι μακριά απ’την μαμά σου. Σε έβαλαν σε ένα κινούμενο κουτί, το τρέιλερ που το τραβούσε ένα αμάξι και σε πήγαν κάπου μακριά της όσο εσύ δεν καταλάβαινες τι συμβαίνει, ποιες είναι όλες αυτές οι ξένες φωνές, γιατί σε τραβάνε δυνατά, τι είναι αυτό το σκοτεινό κουτί και που είναι η μαμά σου. Απλά φοβόσουν. Μα αυτοί δεν νοιάζονταν και σε πήγαν κάπου που όταν σε κατέβασαν δεν ήθελες να μείνεις αλλά ήσουν αναγκασμένο. Έκλαψες και φώναξες πολύ όταν έφτασες ψάχνοντας να βρεις γύρω κάτι που να καταλαβαίνεις, ψάχνοντας την μαμά σου αλλά δεν ήταν εκεί. Θυμάσαι εκείνο τον καιρό που πρώτη φορά σε έβαλε κάποιος σε αυτόν τον στίβο που τώρα περπατάμε; Ή μάλλον περπατάς εσύ και εγώ κάθομαι στην πλάτη σου. Στον στίβο που όταν ακόμα ήσουνα μωρό σε έβαλε με το ζόρι κάποιος μέσα βάζοντας γύρω απ’τη μουσούδα σου διάφορα λουριά και μετά σου έδεσε και ένα μακρύ σχοινί, τον συραγωγέα και άρχισε λέει να σε εξημερώνει, να σε εκπαιδεύει λέει. Ξέρω αγάπη μου πόσο σε παίδεψε όταν σε εκπαίδευσε. Το ξέρω…Εσύ άρχισες διστακτικά να περπατάς γύρω από αυτόν τον άνθρωπο αλλά τραβούσες το σκοινί σου για να μπορέσεις να του φύγεις απ’τα χέρια και να τρέξεις ελεύθερο μακριά. Σηκώθηκες στα δύο σου πόδια και κατέβηκες ξανά κάτω χτυπώντας τα με δύναμη στο χώμα. Αλλά δεν κατάφερες να φύγεις όσο και αν προσπάθησες. Και αυτό το θυμάσαι ακόμα καλά. Αλλά εγώ τότε δεν ήξερα. Δεν μπορούσα να το φανταστώ.

Και σε καβαλάω λοιπόν στον στίβο αυτό που έφαγες την πρώτη σου μαστιγιά από ένα ξύλο με ένα σχοινί στην άκρη, την μάστιγα, που σε πόνεσε. Την έφαγες για να φοβηθείς λιγάκι μόνο όπως είπαν για να προχωρήσεις μπροστά. Να τρέχεις όμορφα σε κύκλους γύρω από αυτόν τον άνθρωπο. Αλλά δεν σε πονούσαν είχαν πει, μόνο σε φόβιζαν. Αλλά εσύ πονούσες και αυτοί απλά λέγανε ψέματα. Ακόμα λένε ψέματα. Για πάντα θα λένε ψέματα. Άλλα εσύ τελικά και πόνεσες γιατί έχεις πολύ ανεπτυγμένη της αίσθηση της αφής και νιώθεις τον πόνο. Και έτσι φοβήθηκες πολύ και γούρλωσες τα όμορφα σου μάτια και άνοιξες τα ρουθούνια σου και ξεφύσηξες δυνατά βγάζοντας μια πονεμένη παιδική φωνή. Αλλά δεν σε λυπήθηκε κανείς. Δεν ένιωσε τον πόνο σου κανείς. Δεν συναισθάνθηκε τον φόβο σου κανείς. Και έτσι ξαναχτύπησαν τη μάστιγα πάνω σου. Ξανά και ξανά. Και εσύ κάθε φορά φοβόσουν, θύμωνες και αντιδρούσες. Μα κάθε φορά αυτοί σου ετοίμαζαν την επόμενη. Μέχρι να συμμορφωθείς. Είπαν. Έτσι έφαγες πολλές, τόσες που δεν θυμάσαι...

Εμείς περπατάμε ακόμα. Στο στίβο που σου απαγόρευσαν να περπατάς με τον δικό σου τρόπο και σε ανάγκασαν να μάθεις να περπατάς με τα δικά τους ποδιά. Να μάθεις να

γίνεις ιππεύσιμο. Στο στίβο που για πρώτη φορά έβαλαν στην λεπτή παιδική σου πλάτη μια βάρια δερμάτινη σέλα και την έδεσαν γύρω και κάτω από την κοιλίτσα σου σφιχτά με μια δερμάτινη ζώνη, το έποχο, για να μην πετάξεις κάτω την σέλα όταν θα άρχιζες να πηδάς πάνω κάτω νευρικά για να τη διώξεις. Μα αυτή αγάπη μου δεν θα έφευγε. Ήταν και θα είναι πάντοτε πολύ σφιχτά δεμένη. Σε ενοχλούσε αυτή η σέλα, το ξέρω αγάπη μου… Και έτσι ακριβώς και έγινε. Σε αυτό το στίβο άρχισες να χοροπηδάς πάνω κάτω προσπαθώντας με πείσμα να τη διώξεις αυτή τη βάρια σέλα. Άλλα δεν μπορούσες γιατί ήταν δεμένη αγάπη μου. Όπως δεμένος ήσουν και εσύ. Και αν έκανες να φύγεις ερχόταν πάλι αυτή η καταραμένη η μάστιγα και ακουμπούσε πάνω στο ευαίσθητο σου δερματάκι. Ακουμπούσε δυνατά και σε πονούσε. Ακουμπούσε δυνατά και ο ήχος ακουγόταν τόσο τρομακτικός μα τόσο αναπόφευκτος στα αφτιά σου. Έχεις πολύ καλή ακοή το ξέρω. Μπορείς να ακούς από πολύ μακριά ήχους που ο άνθρωπος δεν θα μπορέσει να ακούσει πότε. Και αυτήν την μαστιγιά την άκουγες δίπλα στα αφτιά σου συνέχεια. Ξέρω πόσο πολύ σε ενοχλούσε ο ήχος από αυτή τη μάστιγα. Σε αυτό το στίβο όμως το συνήθισες, ε;;; Το ξέρω δεν σε κατηγορώ ήσουν άπλα ένα παιδί που η μαμά σου και ο μπαμπάς σου δεν ήταν εκεί να σου δείξουν την δύναμη που έχεις και δεν το ξέρεις γιατί οι άνθρωποι δεν σε άφησαν ποτέ να το ανακαλύψεις. Γιατί δεν τους συμφέρει να το μάθεις. Και χρησιμοποίησαν πολλές βάναυσες τεχνικές για να διασφαλίσουν ότι δεν θα ανακαλύψεις τη μυστικές σου υπερδυνάμεις. Δεν φταις εσύ όμως. Φταίνε οι άνθρωποι που δεν έζησες πότε την εμπειρία της αγέλης. Που σε έκαναν να πιστεύεις ότι ο αρχηγός είναι αυτός που κρατάει τα ηνία και τη μάστιγα και εσύ είσαι άπλα ένα πιόνι που αυτός θα αποφασίσει προς τα που θα σε μετακινήσει, προς τα που θα σε πάει και πότε. Ήσουν ένα πουλάρι αιχμάλωτο της ανθρώπινης ματαιοδοξίας και το μόνο πλάσμα που δεν φταίει είσαι εσύ.

Έκανα λοιπόν 5 κύκλους τον στίβο που τόσο μισείς. Συγνώμη για αυτό αγάπη μου. Αν δεν είχα ζητήσει να ανέβω πάνω σου θα είχες ένα λιγότερο βάρος εκείνη τη μέρα. Συγνώμη...Όσο περπατούσαμε χάιδευα απαλά τον ιδρωμένο σου λαιμό θυμάμαι ενώ εσύ προσπαθούσες να διώξεις τις μύγες απ’τα μάτια σου και να δεις μπροστά, να δεις που πας. Και προς έκπληξη σου να δεις πως περπατάς στον ίδιο κύκλο που περπατούσες και πριν. Εσύ! Ποιος να το φανταστεί. Εσύ ένα ζώο τόσο δυνατό και έξυπνο να κάνεις κύκλους γύρω απ’τον εαυτό του. Λυπόσουν για τον ίδιο σου τον εαυτό και ντρεπόσουν πολύ. Το ξέρω. Και η αυτολύπηση αυτή σε αποδυνάμωνε μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο. Και αυτό ακριβώς σε έκανε και το ιδανικό πιόνι. Ξέρουν πολύ καλά ποιόν χρησιμοποιούν και πως να τον κάνουν έτοιμο για χρήση! Άλλα με άντεξες, μου φέρθηκες καλά και εγώ έκανα τη βόλτα που τόσο λαχταρούσα. Και κατέβηκα μόλις τελείωσε ο χρόνος μου από την πλάτη σου με ένα πήδο και σε πήρανε μέσα να σε πάνε στο στάβλο σου. Το καθήκον σου τελείωσε για σήμερα. Είχε νυχτώσει και έπρεπε να κλείσουν τα φωτά μα εγώ είχα φέρει μαζί μου τόσα μήλα και καρότα που ήξερα καλά ότι σ΄αρέσουν και ήθελα να κάτσω να σε ταΐσω και να σε χαϊδέψω, να σου δώσω αγάπη, να σε μάθω και να με μάθεις. Το ήθελα πολύ γιατί σε αγαπούσα αγνά και ειλικρινά με μια αγάπη που μόνο τα παιδιά ξέρουν να αγαπούν. Μα στην πορεία κάπως το χάνουν, κάποιος τους το κλέβει αλλά βαθιά μέσα τους δεν ξεχνούν τι σημαίνει αγάπη! Φτάνει μονάχα κάποια στιγμή να ανοίξουν τα μάτια της καρδιάς και να την ξανακοιτάξουν κατάματα... Έτσι έβαλα ένα μήλο πάνω στο παιδικό μου χέρι και το άπλωσα με εμπιστοσύνη στο στόμα σου και εσύ προσεκτικά το έφαγες. Και με κοίταξες ζητώντας μου ακόμα λίγο. Μα αυτοί οι άνθρωποι δεν μου έδιναν άλλο χρόνο. Όλο με πίεζαν να τελειώνω με αυτό που έκανα για να φύγω και για να φύγουν και αυτοί. Γιατί στην τιμή που πλήρωσα δεν περιλαμβανόταν η φροντίδα, η αγάπη και το νοιάξιμο. Εγώ πλήρωσα για εκμετάλλευση και μετά τους ξόδεψα τον χρόνο προσπαθώντας να δείξω αγάπη... Έτσι έκανα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και έφυγα. Συγνώμη για αυτό… έβλεπα πολύ καθαρά το πόση ανάγκη είχες τα τρυφερά χάδια μα έφυγα...

Ο καιρός περνούσε και εγώ μεγάλωνα και η επιθυμία μου να είμαι κοντά σε άλογα όλο και μεγάλωνε. Αργότερα μπόρεσα να διαχωρίσω στο μυαλό μου το τι ήθελα. Ήθελα να είμαι κοντά σου και όχι να ανεβαίνω στην πλάτη σου αλλά δεν μου είπε κανείς πως υπάρχει τρόπος να έχω το πρώτο χωρίς να κάνω το δεύτερο. Γιατί δεν τους συμφέρει. Γιατί η πλάτη σου γεννά ευρώ. Γιατί όπως μας είπαν ότι πήγαμε στον ιππικό όμιλο να γραφτώ επίσημα για να κάνω μαθήματα ιππασίας, μια κάρτα των 10 μαθημάτων θα μας κόστιζε 180 ευρώ. Και όπως μας εξήγησε σοβαρά ο προπονητής έπρεπε να έρχομαι για μάθημα τουλάχιστον 3 φορές την εβδομάδα. Γιατί ‘’μία ίσον καμία’’ όπως είπε χαρακτηριστικά και με τις 2 δεν θα έχω και πολύ μεγάλη και άμεση πρόοδο. Παρόλο το υψηλό κόστος η απόφαση να γραφτώ πάρθηκε. Και έτσι ξεκίνησα να έρχομαι 2 με 3 φορές την εβδομάδα σε εσένα, που ήσουν κάθε φορά και κάποιο άλλο. Και μπορεί στα μάτια μου να σας ξεχώριζα μα στην καρδιά μου η αγάπη ήταν μοιρασμένη για όλα σας. Στην πορεία δέθηκα με 1-2 από εσάς και τα υπόλοιπα τα ‘’ξέγραψα’’ γιατί δεν ήταν για εμένα όπως μου είπαν. Γιατί ήταν νεαρά και ζωηρά και επικίνδυνα για κάποιον νέο αναβάτη σαν εμένα που δεν μπορεί ακόμα να τα κάνει κουμάντο. Γιατί η δική μου εκπαίδευση ήταν για τα πιο μεγάλα σε ηλικία. Εγώ λάμβανα συγκεκριμένη εκπαίδευση για το πως να χτυπάω και να ταλαιπωρώ τα πιο ταλαίπωρα και αυτά που δεν αντιδρούν. Άλλοι μαθητές προπονούνταν στο να κόβουν τον αέρα από τα πιο νέα ασκώντας περισσότερη δύναμη και πόνο με ένα και μόνο στόχο την εξαναγκαστική συμμόρφωση και συνεργασία μέσα από την καταστολή. Δεν ξέρω ακριβώς πως αυτό το πράγμα θεωρείται συνεργασία. Αλλά για κάποιους είναι σπορ, για άλλους χόμπυ και για άλλους επάγγελμα. Πάντως το σίγουρο είναι ότι η κοινή συνισταμένη όλων αυτών που κάθονται στη σέλα είναι η εκπαίδευση στην συναισθηματική αποστασιοποίηση από το πλάσμα που έχουν από κάτω τους. Από το πλάσμα που κάθονται πάνω του. Θέλει ενός άλλου επιπέδου συναισθηματικό πάγωμα για να βλέπεις άλλα συναισθανόμενα πλάσματα σαν αντικείμενα και εργαλεία. Κλείνω αυτήν την παρένθεση για να ξεκινήσω να σου μιλώ για εμένα.

Να σου πω ότι ξεκίνησα με μεγάλη χαρά να έρχομαι στον όμιλο. Χαιρόμουν που θα ήμουν τόσο συχνά κοντά σου. Αλλά δεν ήξερα. Δεν ήξερα τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Μου είπαν λοιπόν ότι βασική προϋπόθεση για να ξεκινήσω είναι να αγοράσω εξοπλισμό. ‘’Μα τι εξοπλισμό;’’ σκέφτηκα. ‘’Δεν φτάνει η αγάπη;’’ Μάλλον δεν έφτανε και κανείς εκεί δεν έψαχνε για αυτή. Κανείς εκεί δεν πρόσφερε αυτή. Έπρεπε λοιπόν να αγοράσω κράνος για να προστατέψω το κεφάλι μου, και θώρακα για το στήθος, την πλάτη και την σπονδυλική μου στήλη σε περίπτωση που πέσω για να μην σπάσω ολόκληρη. Εγώ δεν κατάλαβα καλά… ‘’γιατί να πέσω δηλαδή;’’ σκέφτηκα. Θα μάθαινα αργότερα. Έπρεπε να αγοράσω και μαστίγιο μου είπαν, όχι μεγάλο σαν αυτό που σε χτυπάνε όλοι αυτοί όταν είναι κάτω απ’την πλάτη σου για να μπορούν να σε χτυπάνε από απόσταση, αλλά μικρό, να το κρατάω όσο είμαι πάνω σου και να φτάνω τον λαιμό πολύ εύκολα. Έπρεπε να αγοράσω και σπιρούνια, 2 μεταλλικά εξαρτήματα με μια μύτη στην άκρη τους που θα φοράω στις μπότες μου στο ύψος των φτερνών μου για να χτυπάω λένε την κοιλιά σου και τα πλευρά σου με αυτά για να προχωράς πιο γρήγορα και να μην τεμπελιάζεις. Γιατί αν δεν φοράω αυτά και σε χτυπάω μόνο με τα πόδια μου εσύ δεν θα το νιώθεις πολύ είπαν και θα κάνεις πάλι αυτό που θέλεις είπαν. Και εγώ έκανα ότι μου είπαν χωρίς να κλάψω στο άκουσμα όλων αυτών και χωρίς να πάρω τότε ούτε την παραμικρή ιδέα από το κακοποιητικό της υπόθεσης. Τα αγόρασα όλα αυτά για να τα χρησιμοποιήσω πάνω σου. Και το έκανα. Χωρίς να νιώσω για καιρό τις παραμικρές τύψεις. Ποιες λέξεις είναι αρκετές για να σου ζητήσω συγνώμη; Συγνώμη αγάπη μου! Ειλικρινά συγνώμη!

Τις πρώτες φορές λοιπόν που ήρθα σε εσένα με πήγαν πρώτα στους στάβλους να κάνω θεωρητικά μαθήματα, να μάθω κάποια πράγματα για την ιπποκομία, πως δηλαδή πρέπει να σας φροντίζουμε. Και εκεί είδα εσένα και το κελί σου! Ένα μικρό σκεπαστό τετράγωνο κτίσμα με μια μεταλλική πόρτα μπροστά και μια κλειδαριά. Εκεί έμενες όλη σου τη ζωή, μακριά απ’τη φύση και τα γρασίδια στα οποία σου αρέσει τόσο να τρέχεις και να παίζεις. Σε ένα τσιμεντένιο κουτί αιχμαλώτισαν όλη σου τη ζωή, την ελευθερία και τη χάρη. Σε ένα τσιμεντένιο κουτί χωρίς γονείς, χωρίς αδέρφια, χωρίς φίλους. Ο χώρος ήταν τόσος για να χωράς αλλά να μην μπορείς να περπατήσεις πάνω από ένα μέτρο χωρίς να βρεις τοίχο μπροστά σου. Είχε 2 δοχεία κρεμασμένα ένα για το φαγητό σου και ένα για το νερό σου. Το πιο πολύ όμως φαγητό ήταν σανό που στο πετούσαν σε μια τσιμεντένια γούρνα. Το σανό όμως συχνά έπεφτε κάτω εκεί που πολλές φορές ήταν και οι ακαθαρσίες σου, πάνω σε μια πυκνή στρώση πριονίδι για να απορροφάει τις οσμές. Για να παραμένει αυτό αλλά και το σανό που έπεφτε πάνω του καθαρό έπρεπε να στο αλλάζουν σχεδόν κάθε μέρα αλλά επειδή δεν ήσουν το μόνο άλογο που έπρεπε να φροντιστεί, συχνά το ξεχνούσαν ή καλύτερα το αμελούσαν και εσύ έπρεπε να ανεχτείς την άσχημη αυτή μυρωδιά μέχρι να στο αλλάξουν. Το ξέρω πως δεν την άντεχες την μυρωδιά γιατί από τη φύση σου είσαι πολύ καθαρό ζώο… Μα ποτέ δεν τους είπα κάτι για αυτά που έβλεπα. Συγνώμη!

Ξεκίνησαν λοιπόν να μας μιλάνε για την προετοιμασία σας πριν το κανονικό μάθημα, αυτό μέσα στον στίβο. Στα θεωρητικά μαθήματα έμαθα λοιπόν πως πρέπει να σε δένω με ένα σκοινί γύρω απ΄το πρόσωπο σου, το ‘’καπίστρι’’ για να σε βγάζω απ΄τον στάβλο σου όποτε θέλω εγώ ανεξαρτήτως αν κοιμάσαι ξεκουράζεσαι ή απλά βαριέσαι και δεν έχεις όρεξη και να σε δένω με ένα ακόμα σκοινί σε έναν πάσαλο και να αρχίζω να σε σελώνω. Έτσι έμαθα πως πρέπει να σου περνάω στο κεφάλι κάτι δερμάτινα σκληρά κορδόνια που λέγονται ‘’ηνία’’ γιατί με αυτά θα σε καθοδηγώ να πηγαίνεις όπου μου πούνε να σε πάω. Έμαθα ότι τα ηνία αυτά δεν χρησιμοποιούνται μόνα τους αλλά συνδέονται με ένα σκληρό σίδερο που μπαίνει μέσα στο στόμα σου ανάμεσα στα πάνω και τα κάτω δόντια σου, τη ‘’στομίδα’’. Η στομίδα έχει σχεδιαστεί για να πονάς. Η δουλειά της είναι να μην σου επιτρέπει να ανοίξεις όσο θέλεις το στόμα σου και έτσι να συνδέεσαι μαζί μου. Με αυτό τον τρόπο δηλαδή θα επικοινωνούμε. Έτσι σε κάθε μου κίνηση των ηνίων η εντολή φτάνει στο στόμα σου με ένα χτύπο της στομίδας πάνω στα δόντια, τη γλώσσα και τα ούλα σου και εσύ στρίβεις εκεί που θέλω. Μάλιστα δεν αρκούν αυτές οι απλές στομίδες όπως τις αποκαλούν και οι άνθρωποι έχουν ήδη προβλέψει και κατασκεύασαν ειδικές στομίδες - ‘’κόφτες’’ για όλα εσάς που τρέχετε πιο γρήγορα από άλλα. Για όλα εσάς που τρέχετε και σε αγώνες που οι άνθρωποι σας αναγκάζουν να τρέξετε. Χρησιμοποιούνται δηλαδή για να κόψετε αμέσως ταχύτητα, την ταχύτητα που οι άνθρωποι σας διέταξαν να αναπτύξετε. Η στομίδα όμως αυτή είναι ικανή με μια απότομη και δυνατή κίνηση του αναβάτη, που δεν μπορεί να υπολογίσει εκείνη την ώρα τη δύναμη ασκεί σε εσάς, να σας κόψει τη γλώσσα. Φυσικά όλοι λένε πως δεν το ήθελαν να συμβεί αλλά όπως και να έχει παρόλο που ήξεραν τι μπορεί να γίνει την χρησιμοποιούσαν ούτως ή άλλως. Τι; Όχι δεν είναι αυτό επικοινωνία; Το κατάλαβα αργότερα αγάπη μου αλλά τότε δεν μπορούσα. Συγνώμη! Έμαθα ακόμη ότι πρέπει να σου βάζω πάνω στην πλάτη σου μια βαριά δερμάτινη σέλα (φτιαγμένη από το δέρμα ενός πεθαμένου ζώου όπως και όλος ο δερμάτινος εξοπλισμός που πρέπει να βάζω πάνω σου), η οποία δένει σφιχτά κάτω από την κοιλιά σου με μια δερμάτινη ζώνη το ‘’έποχο’’. Έπρεπε να την τραβήξουμε τόσο δυνατά για να κουμπώσει αυτή η ζώνη σφιχτά που χρειαζόταν ένας δυνατός ενήλικας να ασκήσει μεγάλη δύναμη. Έμαθα και κάτι ακόμα… Έμαθα πως πρέπει να σου βάζω και ένα ακόμα δερμάτινο λουρί το ‘’επιστήθιο’’. Αυτό θα ελέγχει την κίνηση του λαιμού και του κεφαλιού σου και θα φροντίζει να μην μπορείς να το σηκώσεις ψηλά. Θα μπορείς να το πας μέχρι εκεί που θα το έχουν ρυθμίσει και αν προσπαθήσεις να το σηκώσεις πιο ψηλά, το επιστήθιο θα ασκεί πίεση στο κεφάλι και τον λαιμό σου για να το σταματήσει στο επιθυμητό ύψος προκαλώντας σου πόνο, αγωνία και αδυναμία ελέγχου του ίδιου του σώματος σου και των κινήσεων του.

Και αφού σε έντυσα λοιπόν με τον βαρύ δερμάτινο θάνατο αρχίζω να σε καθοδηγώ προς τον στίβο. Ναι αυτόν τον στίβο! Αυτό τον στίβο που ξέρω πως τόσο μισείς. Με το που μπαίνουμε μέσα χρησιμοποιώ ένα σκαμπό για να ανέβω στην πλάτη σου. Έρχεται και με πιάνει ο εκπαιδευτής ο δικός σου που τώρα έγινε και δικός μου και σε συνδέει με κάτι που σου είναι τόσο γνώριμο με ένα μακρύ σχοινί τον συραγωγέα. Και εσύ σαν καλό ρομποτάκι ξεκινάς και περπατάς κυκλικά γύρω από αυτόν. Και ενώ ξέρεις πως πάει η σειρά, όταν 5 λεπτά αργότερα είναι η ώρα να μπεις σε τροτ, δηλαδή να αρχίσεις να τρέχεις, δεν ξεκινάς. Εσύ περιμένεις πρώτα να νιώσεις το μαστίγιο πάνω σου και μετά να τρέξεις. Έτσι και αυτός χτυπάει με το μαστίγιο τον γοφό σου διατάζοντας σε να τρέξεις. Και έτσι λοιπόν τρέχεις και μετά από λίγο, όταν σου τραβάει το σκοινί προς τα πίσω για να χαμηλώσεις ταχύτητα, ξαναπερπατάς και μετά σε ξαναμαστιγώνει για να ξανατρέξεις. Και εγώ χαρούμενη πάνω στην πλάτη σου κάνω διάφορες ασκήσεις γυμναστικής για εμένα, υπομονής για εσένα. Και αυτή είναι η προπόνηση μου για την πρώτη βδομάδα. Εγώ πάνω σου και αυτός και το μεγάλο του μαστίγιο δίπλα σου. Μετά από μερικές τέτοιες προπονήσεις όμως ήρθε η ώρα να μάθω να σε ιππεύω και μόνη μου. Πριν το μάθημα ο προπονητής μου έρχεται να μου εξηγήσει πόσο σημαντικό είναι τώρα πιο πολύ από ποτέ να φοράω το κράνος και τον θώρακα μου για να μην μου συμβεί κάτι πολύ κακό αν πέσω. Τον ρώτησα τότε γιατί να πέσω αλλά δεν πήρα κάποια απάντηση. Θα την έπαιρνα κάποιες μέρες αργότερα όμως αλλά τότε δεν είχα ιδέα! Έτσι, για άλλη μια φορά πατάω στο σκαμπό για να ανεβώ στην πλάτη σου ενώ ο προπονητής μας από κάτω κρατάει τα σκοινιά που είναι δεμένα στο πρόσωπό σου για να κρατάει το κεφάλι σου σκυμμένο ώστε να να μην προχωρήσεις πριν μου δώσει τον απαραίτητο εξοπλισμό. Έτσι μου είπε και μου έδωσε το μικρό μαστίγιο που με είχε βάλει να αγοράσω. Το είχα αφήσει σε ένα τραπέζι έξω από τον στίβο εκεί που καθόταν η μαμά μου και παρακολουθούσε το μάθημα περήφανη. Αμέσως μετά μου είπε να αρχίσω να σε καθοδηγώ σε κύκλους γύρω απ’τον στίβο που μισείς. Για λίγη ώρα λοιπόν σε έχω σε ‘’βάδην’’ δηλαδή σε κανονικό προς αργό περπάτημα. Περπατάμε γύρω γύρω ενώ εσύ προσπαθείς να κοιτάξεις τα άλλα άλογα που βρίσκονται μες τον στίβο αλλά είναι και αυτά απασχολημένα και καβαλημένα απ’τους αναβάτες τους. Που και που ακούω τον προπονητή να μου λέει να σου χαϊδέψω τον λαιμό για επιβράβευση. Και έτσι κάνω. Λίγα λεπτά μετά ο δάσκαλος μου λέει να σου δώσω εντολή να μπεις σε λίγο πιο γοργό βηματισμό. Και πως θα το κάνω αυτό;; Φυσικά χτυπώντας την κοιλιά και τα πλευρά σου ενώ με το στόμα μου κάνω έναν χαρακτηριστικό ήχο που έμαθες από τις αμέτρητες επαναλήψεις ότι σημαίνει επιτάχυνση. Έτσι αρχίζεις να περπατάς λίγο πιο γρήγορα. Σε μια στιγμή ο δάσκαλος μου εξηγεί ότι τώρα πρέπει να σε βάλω να κάνεις έναν μικρό κύκλο για να αλλάξουμε κατεύθυνση και αντί για δεξιόστροφα να πάμε αριστερόστροφα. Το κάνουμε αυτό μου είπε γιατί δεν μπορείτε να περπατάτε εσείς τα άλογα πολύ ώρα στον ίδιο κύκλο προς μια μεριά. Για το ότι περπατάς εκεί μέσα όλη σου τη ζωή με 4-5 πιθανούς τρόπους ούτε λόγος! Έτσι λοιπόν ενώ περπατούσες σου τράβηξα το δεξί ηνίο για να φτάσει η κίνησή μου μέσα της στομίδας στο στόμα σου. Σου χτύπησα δηλαδή το στόμα για να στρίψεις δεξιά και μετά σου τράβηξα και το αριστερό ηνίο για να αλλάξεις κατεύθυνση και να βαδίζεις αριστερόστροφα. Και πάνω εκεί στο κρίσιμο σημείο που έστριβες ο δάσκαλος μου είπε να χτυπήσω με τα πόδια μου τα πλευρά και την κοιλιά σου για να δώσω ‘’λίγη ζωντάνια’’ λέει στην κίνηση σου και τον βηματισμό σου και να μην σκεφτείς να σταματήσεις τον κύκλο που κάνεις επειδή είσαι τεμπέλης και βαριέσαι! Και εγώ έτσι έκανα! Συγνώμη αγάπη μου! Αλήθεια σου ζητώ συγνώμη!

Μόλις τελειώνει αυτός ο κύκλος ο δάσκαλος μου θυμίζει να χαϊδέψω το λαιμό σου για να σε επιβραβεύσω που ήσουνα τόσο καλός. Τι ειρωνεία! Αμέσως μετά έρχεται η επόμενη εντολή για εσένα. Ακούω τον δάσκαλο να μου λέει να αρχίσω να χτυπάω συνεχόμενα την κοιλιά και τα πλευρά σου με τα πόδια μου και αυτή την φορά να βάλω περισσότερη δύναμη για να μπεις σε τροτ, δηλαδή να αρχίσεις να τρέχεις. Και εγώ χωρίς πολύ σκέψη αρχίζω να σε χτυπάω με όση δύναμη είχαν τα παιδικά μου πόδια αλλά δεν ήταν αρκετή. (Λίγο πριν σε χάιδευα και τώρα σε χτυπάω...Μα πως γίνεται να με έκαναν σε μια ώρα τόσο τυφλή που να μην μπορώ να δω την ακραία αυτή αντίφαση; Μάλλον για αυτό πρέπει να ξεκινάς το σπορ της ιππασίας μικρός, γιατί τότε δεν έχεις τόσο αναπτυγμένη κριτική ικανότητα). Σε χτυπάω λοιπόν μα η δύναμη που χρησιμοποιώ μάλλον δεν ήταν αρκετή γιατί έχεις αποκτήσει ανοχή στον πόνο και δεν αρκούν αυτές οι δειλές παιδικές κλωτσιές για να αρχίσεις να τρέχεις. Τότε ο δάσκαλος αρχίζει να μου φωνάζει λέγοντας μου να κλωτσήσω δυνατά και όταν σε κλωτσούσα ξανά αυτός μου φώναζε: ‘’και άλλο’’ και ‘’πιο δυνατά’’. Μετά από μερικές δυνατές κλωτσιές ξεκινάς να τρέχεις και εγώ αγχωμένη που πρώτη φορά θα σε έλεγχα μόνη μου χωρίς τη βοήθεια του δασκάλου, προσπαθώ να βρω την ισορροπία μου. Ο δάσκαλος συνεχίζει να μου εξηγεί πως ενώ τρέχεις εγώ θα πρέπει ανά 2-3 βήματα σου να σε κλωτσάω και από λίγο για να κρατάς ρυθμό και εγώ εκτελώ τις οδηγίες αυτές χωρίς καμία δεύτερη σκέψη. Ενώ λοιπόν τρέχεις και εγώ από αμέλεια ξεχνάω να σε κλωτσήσω σταματάς να τρέχεις. Και τότε έρχεται ξανά η φωνή του δασκάλου να μου πει να συνεχίσω να κλωτσάω γιατί δεν μου είπε αυτός να σταματήσω και ότι πρέπει να κάνω ότι μου λέει αυτός. Και αρχίζω ξανά να σε κλωτσάω αλλά αυτή την φορά δεν έχει αποτέλεσμα. Εσύ δεν ξεκινάς ξανά τροχάδην και αυτός ο άνθρωπος θυμωμένος μου λέει να χρησιμοποιήσω το μαστίγιο που είχα στα χεράκια μου και να χτυπήσω τον λαιμό σου κλωτσώντας σε ταυτόχρονα και στα πλευρά και την κοιλιά. Και εγώ το κάνω! Συγνώμη αγάπη μου! Μα εσύ προβάλεις αντίσταση και πάλι δεν ξεκινάς αλλά εγώ το ξανακάνω και το ξανακάνω μέχρι που ξανατρέχεις. Γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή. Γιατί άρχισες να πονάς και να δυσφορείς και μάλλον τα ζύγισες και προτίμησες να τρέξεις λίγο από το να ανέχεσαι τις κλωτσιές και τα μαστιγώματα μου. Πόσα συγνώμη να σου ζητήσω αγάπη μου για να με συγχωρέσεις; Λίγο τρέξιμο έκανες ακόμα και μετά ο δάσκαλος μου είπε να σταματήσω και να περπατήσουμε πάλι. Για να γίνει αυτό και να κόψεις ταχύτητα ενώ σε είχα πονέσει τόσο για να τρέξεις έπρεπε να σου τραβήξω και τα δύο ηνία (τα σκοινιά που συνδέουν τα χέρια μου με το κεφάλι σου) και αυτά να χτυπήσουν την στομίδα (το σίδερο που είναι τοποθετημένο στο στόμα, ανάμεσα στην πάνω και κάτω σου γνάθο σου και πάνω στα δόντια και τη γλώσσα σου). Αυτό με σκοπό να επικοινωνήσω μαζί σου το μήνυμα του ότι θέλω να σταματήσεις να τρέχεις και να αρχίσεις ξανά να περπατάς. Έτσι εγώ τραβάω τα ηνία προς το μέρος μου και αυτά με τη σειρά τους τραβούν το κεφάλι και τον λαιμό σου και έτσι σταματάς να τρέχεις. Μάλλον δεν είναι και ο ορισμός της ουσιαστικής σύνδεσης και επικοινωνίας…Τώρα το ξέρω αλλά τότε δεν με άφηναν να το δω. Συγνώμη αγάπη μου. Ειλικρινά συγνώμη. Με λίγες ακόμα επαναλήψεις βάδην και τροτ τις οποίες σε ανάγκασα με τη βία να εκτελέσεις αυτό το μάθημα είχε φτάσει στο τέλος του. Με ένα σταθερό τράβηγμα των ηνίων, σου τραβάω μια τελευταία φορά το κεφάλι και τον λαιμό για σήμερα. Εσύ ακινητοποιείσαι πλήρως και εγώ με ένα σάλτο κατεβαίνω από πάνω σου. Με τη βοήθεια του σταβλίτη που με περίμενε σε μια άκρη του στίβου πιάνω τα ηνία σου και αρχίζω να περπατάω δίπλα σου και να σε οδηγώ στο τσιμεντένιο κελί σου, τον στάβλο σου. Μα εσύ έχεις κάνει αυτή τη διαδρομή τόσες φορές που ήξερες πια καλά τον δρόμο. Δεν με χρειαζόσουν για οδηγό. Βασικά δεν με χρειαζόσουν για τίποτα...

Μπαίνουμε λοιπόν στον στάβλο και από κεκτημένη ταχύτητα πάω να προσπαθήσω να σου βγάλω τη σέλα μα ο σταβλίτης με προλαβαίνει λέγοντας μου να μην πειράξω τίποτα γιατί έρχεται το επόμενο παιδάκι που έχει μάθημα μαζί σου. Τότε δεν μπορούσα να επεξεργαστώ καλά την πληροφορία αυτή μα αργότερα έμαθα ότι σε ανάγκαζαν να κάνεις μαθήματα με παιδάκια χωρίς κανένα διάλειμμα ενδιάμεσα για πολλές ώρες κάθε μέρα. Δεν ξεκουραζόσουν σε καμία περίπτωση όσο το χρειαζόσουν και ούτε είχες τον παραμικρό χρόνο να κοινωνικοποιηθείς με τα άλογα των γειτονικών στάβλων και να επικοινωνήσεις μαζί τους όπως θα ήθελες.

Μέχρι να το καταλάβω αυτό όμως πέρασε αρκετός χρόνος και έτσι απλά μέχρι τότε συνέχιζα να έρχομαι σε εσένα που κάθε φορά ήσουν και κάποιο άλλο.

Οι επόμενες προπονήσεις κύλησαν στο ίδιο μοτίβο. Λίγο βάδην, λίγο τροτ, λίγο μαστίγωμα στον λαιμό σου, μερικά χάδια και αρκετές κλωτσιές στα πλευρά και την κοιλιά σου. Είχα αρχίσει να αποκτάω κάποια σχετική αυτονομία δηλαδή δεν χρειαζόμουν κάθε φορά για οτιδήποτε κάνωώτον δάσκαλο καθώς έμαθα πια πότε πρέπει να σε κλωτσάω, πότε να σου τραβάω το κεφάλι και τον λαιμό με τα ηνία, πότε να σε μαστιγώνω και πότε να χαϊδεύω τον λαιμό σου. Δεν χρειαζόταν πια ο δάσκαλος να μου τα θυμίζει όλα αυτά. Είχα αρχίσει να μαθαίνω την τέχνη των κακοποιητικών αυτών πρακτικών μόνο που όσο τις ασκούσα εσύ αντί να δένεσαι μαζί μου είχες αρχίσει να αντιδράς πιο έντονα. Έτσι, μια φορά από δυσφορία και αγανάκτηση για όσα σε έβαζα να περνάς για να νομίζω εγώ ότι γυμνάζομαι, άρχισες να τραβάς με δύναμη το κεφάλι σου προς τα κάτω και μου γλιστρούσαν εμένα τα ηνία απ’τα χέρια. Φορούσα γάντια ειδικά μα ακόμα θυμάμαι πόσο πονούσαν τα χέρια μου από τα τραβήγματα σου και την αντίσταση που πρόβαλα εγώ για να μην κερδίσεις! Γιατί έτσι με είχαν κάνει να σκέφτομαι. Ότι είναι μια μάχη που πρέπει εγώ να την κερδίσω. Ότι αν σε αφήσω να κερδίσεις θα με κερδίζεις κάθε φορά και έτσι εγώ δεν θα είμαι καλή αθλήτρια. Δεν θα ήμουν καλή αθλήτρια αν σε άφηνα να κουνάς το κεφάλι σου όπως και όποτε εσύ θέλεις! Δεν το πιστεύω ότι με έκαναν να το πιστεύω αυτό... Ή ακόμα χειρότερα δεν θα γινόμουν καν αθλήτρια... Γιατί οι αθλήτριες για να φτάσουν να γίνουν τέτοιες δεν αφήνουν το άλογο τους να κάνει ότι θέλει. Είναι αυτές ο αρχηγός. Το χειρίζονται, δεν τους χειρίζεται! Τραβούσες λοιπόν το κεφάλι σου τόσο δυνατά και εκνευρισμένα προς τα κάτω που μου έπαιρνες τα ηνία απ’τα χέρια. Και εγώ αγχωμένα ρωτούσα τον δάσκαλο μου: ‘’τι να κάνω;; με τραβάει πολύ δυνατά!’’ μα το μόνο που ακουγόταν ήταν αυτή η αντρική φωνή να μου λέει: ‘’εσύ τράβα τον πιο δυνατά’’ και αν δεν το έκανα ξαναρχόταν πιο βροντερή στα αφτιά μου και τα δικά σου: ‘’ Μαρίναα τι κάνεις;; Είπα τράβα τον πιο δυνατά!’’ Κανείς δεν νοιάστηκε αγάπη μου για τους λόγους που τραβούσες το κεφάλι σου συνέχεια προς τα κάτω. Για το αν πονάς! Για το γιατί δεν θέλεις να κρατάω αυτά τα σκοινιά εγώ στα χέρια μου. Για το γιατί προσπαθείς απεγνωσμένα να μου τα πάρεις. Για το ότι θες απλά να γλιτώσεις και να πάψεις να πονάς!

Μα όπως κάθε νέα πράξη θέλει απλά λίγες επαναλήψεις για να γίνει συνήθεια , έτσι έγινε και αυτή. Έμαθα να χρησιμοποιώ όλη μου τη δύναμη και το πείσμα και να τραβάω τα ηνία πιο δυνατά από εσένα χωρίς να χρειάζεται κανείς να μου φωνάζει. Μετά από κάποιες επιτυχημένες προπονήσεις με τροτ και βάδην και κλωτσιές και μαστιγώματα και τραβήγματα η αυτοπεποίθηση μου τονώθηκε στο σημείο που πια δεν είχαν καν αναστολές για το να ασκήσω παραπάνω βία με στόχο να σε κάνω να κάνεις αυτό που ήθελα κάθε φορά! Είχα αρχίσει να συνηθίζω την παθητικότητά σου και να σου ασκώ όλο και μεγαλύτερη σωματική και ψυχολογική πίεση. Σε κακοποιούσα διαρκώς χωρίς αναστολές. Έτσι έμαθα πως να σου κλωτσάω την κοιλιά και τα πλευρά σου την ώρα που σταματάς να κινείσαι και σηκώνεις ψηλά την ουρά και παίρνεις στάση για να αφοδεύσεις. Γιατί όπως μου εξήγησε ο δάσκαλος, κατά τη γνώμη και την εμπειρία του είσαι τόσο τεμπέλης που παίζεις θέατρο σηκώνοντας 3 και λίγο την ούρα γιατί βαριέσαι να προχωρήσεις. Το κάνεις λέει επίτηδες για να μας ξεγελάσεις, παριστάνοντας τάχα ότι θέλεις να αφοδεύσεις και εμείς πρέπει να σεβόμαστε το άλογο που θέλει να κάνει την ανάγκη του και να του δίνουμε χρόνο μέχρι να το κάνει. Να το σεβόμαστε όμως μόνο όταν τα κάνει γρήγορα. Τις υπόλοιπες φορές που αργεί ο σεβασμός δεν έχει καμία θέση στην περίσταση. Ο δάσκαλος λοιπόν λέει ότι είσαι ένας ψεύτης θεατρίνος, ανάξιος εμπιστοσύνης και θέλεις απλά να μην προπονηθείς. Και εγώ πρέπει ενώ έχεις πάρει στάση για να αφοδεύσεις να μην σε πιστεύω (παρά μόνο όταν μου λέει το αντίθετο αυτός) και να σου κλωτσάω την κοιλιά και τα πλευρά για να προχωρήσεις και να μην τεμπελιάζεις. Γιατί όπως λέει και αυτός ο σοφός δάσκαλος ιππασίας: ‘’όταν θέλει στα αλήθεια να αφοδεύσει το κάνει αμέσως, τις υπόλοιπες φορές απλά το παριστάνει για να κερδίσει χρόνο και έτσι να μην δουλεύει όταν μια άσκηση δεν του αρέσει και δεν θέλει να την κάνει’’ Λες και μπορούμε τα αλήθεια να ξέρουμε αν όντως δυσκολεύεσαι να κάνεις την ανάγκη σου λόγω του στρες, της κακής διατροφής και πρωτίστως λόγω του σφιχτού εξοπλισμού που είναι δεμένος γύρω απ’την κοιλιά σου. Πόσα συγνώμη είναι αρκετά για να με συγχωρέσεις για όλες τις φορές που στο έκανα αυτό; Πες μου σε παρακαλώ!

Λίγο μετά άλλαξα άλογο και από εσένα ήρθα σε εσένα. Εσένα την θηλυκή φοράδα που ακόμα δεν με ήξερες και εγώ ακόμα δεν ήξερα να σε κουμαντάρω. Και ήρθε η στιγμή που απλά οι κλωτσιές και τα μαστιγώματα μου δεν αρκούσαν για να αρχίσεις εσύ γλυκιά μου να τρέχεις. Και τότε έβαλα γύρω απ’τις μπότες στο σημείο των φτερνών μου αυτά τα 2 σιδερένια εξαρτήματα με μια μύτη στην άκρη τους, ένα σε κάθε πόδι, τα σπιρούνια που είχα αγοράσει για αυτόν τον σκοπό. Με αυτά θα κλωτσούσα πιο αποτελεσματικά την κοιλιά και τα πλευρά σου. Σε κάθε μου κίνηση τα σπιρούνια θα χτυπάνε τα πλευρά και την κοιλιά σου και ο πόνος θα σε κάνει να καταλαβαίνεις ότι πρέπει να αρχίσεις να τρέχεις ή να καλπάζεις ή να στρίβεις προς τη μεριά που θέλω με το χτύπημα του αντίστοιχου πλευρού σου με το σπιρούνι. Ναι αυτό κάνουν τα σπιρούνια! Δεν σου αφήνουν καμία επιλογή να αντιδράσεις. Ή μάλλον σχεδόν καμία… Φτάνει αυτή η στιγμή που πρέπει να τα χρησιμοποιήσω για πρώτη φορά. Μα από τότε που τα έδεσα πάνω στις μπότες μου κάτι μέσα μου άλλαξε. Ένιωσα για πρώτη φορά ένα κόμπο στο λαιμό, μια αδικία και ένα κρίμα. Σκέφτηκα για πρώτη φορά ότι ίσως δεν είναι απαραίτητο να τα χρησιμοποιήσω γιατί θα σε πονέσω αλλά δεν είχα το δικαίωμα να επιλέξω αν θέλω να τα χρησιμοποιώ ή όχι. Ή μάλλον το είχα αλλά αν δεν δεχόμουν να τα βάλω δεν θα βελτιωνόμουν ποτέ. Θα έμενα στάσιμη και δεν θα γινόμουν σαν όλες αυτές τις αθλήτριες που μου έδειχνε με το δάχτυλο ο δάσκαλος εκεί στον παραδίπλα μεγάλο στίβο. Εγώ ήμουν στον μικρό γιατί δεν τα φορούσα μου είπαν και σε αυτόν θα έμενα. Αυτές μπήκαν στον μεγάλο γιατί το αξίζουν γιατί δεν δίστασαν πουθενά. Γιατί κέρδισαν τη μάχη με τα άλογα τους και ξέρουν πως να τα κάνουν κουμάντο σε κάθε περίσταση, με κάθε μέσο και με κάθε πιθανό κόστος και τίμημα. Αυτές έφτασαν εκεί με στόχο και όραμα την επιτυχία, πηδούσαν ψηλά εμπόδια και έπαιρναν σπουδαίες διακρίσεις και αστραφτερά μετάλλια. Εγώ δεν θα είχα τίποτα από όλα αυτά ποτέ αν δεν χρησιμοποιούσα πάνω στο κορμάκι σου τα σπιρούνια μου. Θα είχα μόνο την αγάπη αλλά τότε δεν το ήξερα… Γιατί δεν με άφηναν να το μάθω... Και με όλες αυτές τις σκέψεις να κατακλύζουν το μυαλό μου τελικά τα χρησιμοποίησα. Περπατάμε στον στίβο που τόσο μισείς, στον στίβο που περπατάς και τρέχεις σε κύκλους όλη σου τη ζωή και έρχεται η ώρα που πρέπει να σε βάλω να τρέξεις. Και τότε κλωτσάω διστακτικά την κοιλιά και τα πλευρά σου με αυτά τα μεταλλικά σπιρούνια και εσύ επιταχύνεις το βήμα σου χωρίς όμως να μου δώσεις το πολυπόθητο τροτ. Ίσως απλά γιατί δεν ήθελες να τρέξεις... Έτσι ακούγεται πάλι η φωνή του να μου λέει: ‘’Πιο δυνατά’’ και εγώ υπακούω. Σε κλωτσάω πιο δυνατά αλλά εξακολουθείς να εξαντλείς όλα τα αποθέματα υπομονής που έχεις και δεν ξεκινάς. Σαν να ξέρεις καλά τι σε περιμένει ξεφυσάς δυνατά και αυτός λίγα δευτερόλεπτα μετά φωνάζει: ‘’κλωτσιά και μαστιγιά’’. Και έτσι το έκανα. Δεν το σκέφτηκα καν αλήθεια σου λέω αγάπη μου. Σε μαστιγώνω και σε κλωτσάω ταυτόχρονα σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να χτίσω τις βάσεις για να καταφέρω να γίνω καλή αθλήτρια. Σε μια απελπισμένη προσπάθεια να μην μου πάρεις τον αέρα και να μάθω επιτέλους να σε κάνω κουμάντο. Σε μια προσπάθεια να έρθω ένα βήμα πιο κοντά στην επιτυχία. Και εσύ ξεκινάς αγάπη μου να τρέχεις. Και ακροβατώ ικανοποιημένη στην πλάτη σου ενώ εσύ ξεφυσάς κάθε λίγο και λιγάκι και εγώ συνεχίζω να κλωτσάω ρυθμικά τα πλευρά και την κοιλιά σου για να μην χάσουμε το τέμπο. Και συνεχίζω να ακροβατώ στην πλάτη σου που ήταν έτοιμη να με διώξει αλλά δεν μπορούσα να το καταλάβω. Δεν μπόρεσα να το προλάβω. Με αφήνεις να σταθώ ακόμα λίγο πάνω της ώσπου σαν κάτι να σκέφτηκες και να άλλαξες γνώμη. Ξαφνικά αρχίζεις να χοροπηδάς πάνω κάτω, κουνώντας με δύναμη το σώμα σου και χτυπώντας τα πόδια σου δυνατά στο χώμα και πριν προλάβω να καταλάβω τι συμβαίνει βρίσκομαι με τα μούτρα κάτω και εσύ έχεις αρχίσει να τρέχεις αφηνιασμένα με τεράστια ταχύτητα γύρω γύρω απ΄το στίβο που τόσο μισείς. Μα ο φράχτης είναι τόσο χαμηλός και δεν τον πηδάς. Μα γιατί δεν τον πηδάς; Θα μπορούσες να είχες φύγει…Το ήθελες! Ήξερες όμως πως δεν θα σε άφηναν να γλιτώσεις, έτσι δεν είναι; Τότε δεν το κατάλαβα, μα τώρα πια καταλαβαίνω! Τα δευτερόλεπτα περνούν σαν μια αστραπή. Μόλις συνειδητοποιώ τι έχει συμβεί σηκώνομαι και στέκομαι όρθια εκεί στη μέση του στίβου ενώ δύο άτομα προσπαθούν να σε σταματήσουν. Αλλά εσύ δεν τους αφήνεις. Έχεις ακόμα τις αντιστάσεις σου και το ένστικτο φυγής. Αυτό δεν μπόρεσαν να στο πάρουν και ποτέ δεν θα μπορέσουν. Περνάς με ιλιγγιώδη ταχύτητα από δίπλα μου και συνεχίζεις να τρέχεις σε κύκλους. Στους κύκλους που τόσο μισείς. Στους κύκλους που συνήθισες. Στους κύκλους που σιχαίνεσαι… Τελικά σε πιάνουν και σε σταματάνε γιατί η ιστορία αυτή έχει κάθε φορά το ίδιο τέλος με εσένα αιχμάλωτο στο χέρια τους. Ένας σταβλίτης έρχεται δίπλα μου να με ρωτήσει αν είμαι καλά και αν πονάω. Του απαντάω μουδιασμένα ότι είμαι καλά μα δεν είμαι. To σώμα μου είχε μουδιάσει. Και το κεφάλι μου πονούσε. Όχι απ’τον χτύπο αλλά απ’το άγχος και τον φόβο... Φοβήθηκα πολύ...Φοβήθηκα γιατί είδα αυτό το άλλο πρόσωπο σου που δεν ήξερα ότι έχεις. Ή μάλλον που βαθιά μέσα μου δεν ήθελα να πιστέψω ότι έχεις. Δεν το πίστευα ότι μπορεί να το δείξεις σε εμένα. Αυτό το πρόσωπο του θυμού, της κούρασης, της εξάντλησης, του ενστίκτου της επιβίωσης… Νόμιζα ότι μόνο στις ταινίες τα άλογα ρίχνανε κάτω τους αναβάτες τους θυμωμένα και εξαγριωμένα απ΄τον πόνο που τους προκαλεί ο άνθρωπος αυτός ο άνθρωπος… Μα εμείς δεν γυρνούσαμε ταινία και ότι είχε γίνει ήταν 100% αληθινό και ήταν αποτέλεσμα των όσων σε έβαλα να περάσεις...Συγνώμη για όλα αυτά… Συγνώμη.

Οι μέρες πέρασαν και ήρθα ξανά. Γιατί το σοκ δεν ήταν μάλλον αρκετό για να με αφυπνίσει. Είχα έναν φανερό δισταγμό και ένα άγχος για το πως θα κυλούσε η επόμενη προπόνηση, αυτής μετά την πτώση. Έτσι για να με καθησυχάσει ο δάσκαλος αποφάσισε να έρθω σε εσένα. Εσένα που έκανα τόσες προπονήσεις και σε είχα μάθει και με είχες μάθει. Εσένα που είχα αρχίσει να σε αγαπώ πιο πολύ γιατί πάντα με πρόσεχες και δεν έκανες απότομες κινήσεις. Εσένα που ήσουν νωχελικός και μη αντιδραστικός όπως ήθελαν όλοι να λένε για εσένα. Εσένα που ήθελα κάθε φορά να επιλέγουν να με βάζουν να ιππεύσω. Εσένα που σε χτυπούσα όσο ήθελα για να κάνεις όσα σε διέταζα και ποτέ δεν αντιδρούσες ακραία, παρά μόνο με υπάκουγες. Έρχομαι λοιπόν σε εσένα, με την ανακούφιση ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μου ανεβαίνω πάνω σου και ξεκινάω άλλη μια προπόνηση στην κακοποίηση. Πρώτα βάδην, μετά μαστίγωμα και χτύπημα της κοιλιάς και των πλευρών σου για να τρέξεις, μετά τράβηγμα των ηνίων και του κεφαλιού και του λαιμού σου για να σταματήσεις και μετά λίγο χάδι. Και φτου και απ’την αρχή. Τα πηγαίναμε πολύ καλά μου είπε ο δάσκαλος. Ήμασταν λέει καλή ομάδα… Και για τις επόμενες φορές ερχόμουν σε εσένα, με βάζανε κάθε φορά να κάνω μάθημα με εσένα. Μετά από μερικές μέρες προπονήσεων τα πηγαίναμε τόσο καλά με όλα αυτά που σε έβαζα με το ζόρι και τη βία να κάνεις που ο δάσκαλος αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα να αρχίσουμε να καλπάζουμε μαζί. Η ανακοίνωση αυτή φάνταξε σαν το μεγαλύτερο όνειρο που επιτέλους πραγματοποιείται στα αφτιά μου. Εικόνες αλόγων που καλπάζουν με τους αναβάτες τους στην άγρια δύση κατέκλισαν το μυαλό μου. Είχε έρθει επιτέλους η ώρα να γίνω μια σαν αυτούς. Φυσικά ο τρόπος να σε κάνω να καλπάσεις δεν είχε καμία διαφορά στη μέθοδο από όλους τους προηγούμενους που είχα διδαχτεί. Λίγο βάδην για αρχή και χάδια στον λαιμό πριν ξεκινήσω να σε μαστιγώνω στο ίδιο σημείο του λαιμού που πριν σε χάιδευα. Μετά η σειρά έχει κλωτσιές με τα μεταλλικά σπιρούνια στην κοιλιά και τα πλευρά σου για να ξεκινήσεις να τρέχεις. Αυτό στην περίπτωση που φερθείς σαν καλό αλογάκι και συνεργαστείς γιατί αλλιώς την ώρα που θα κλωτσάω τη κοιλιά και τα πλευρά σου θα μαστιγώνω και τον τον λαιμό σου χωρίς έλεος και ντροπή για αυτές τις βάναυσες πρακτικές. Θα σε κακοποιώ μέχρι να τρέξεις ίσα ίσα για λίγα λεπτά μέχρι να σου δώσω πάλι εντολή να σταματήσεις τραβώντας σου τα ηνία και αυτά με τη σειρά τους το κεφάλι και τον λαιμό σου με μια εντολή που θα φτάσει σε εσένα μέσω ενός χτυπήματος της σιδερένιας στομίδας στο στόμα, τα δόντια και τη γλώσσα σου. Είπαμε η επανάληψη είναι η μητέρα τις μάθησης και εγώ είχα πια γίνει ειδική σε όλες αυτές τις επαναλήψεις.

Αφού λοιπόν σε έβαλα να περπατήσεις και να τρέξεις αρκετά ήρθε η ώρα του καλπασμού. Ο τρόπος που μου δίδαξαν είναι φυσικά η βία απλά λίγη περισσότερη από αυτή που σου ασκούσα για να κάνεις όλους τους προηγούμενους βηματισμούς. Για να λέμε και τα πράγματα με το όνομα τους για να καλπάσω έπρεπε να κάτσω και με λίγο διαφορετικό τρόπο στη σέλα, αλλά αυτές είναι τεχνικές λεπτομέρειες που δεν έχει νόημα να σταθούμε στο να εξηγήσουμε. Η ουσία είναι και πάλι μια ότι εκεί που σε έχω βάλει να τρέξεις και νομίζεις ότι κάνεις όλα όσα ήθελα, χτυπώ ξανά τα πλευρά και την κοιλιά σου μαστιγώνοντας το λαιμό σου και σπρώχνοντας τη σέλα με τους γοφούς μου. Κάνω λοιπόν όλα αυτά μα εσύ δεν αρχίζεις να καλπάζεις. Συνεχίζεις να τρέχεις σαν ένα ρομπότ που κόλλησε και δεν μπορεί να αλλάξει λειτουργία. Έτσι ο δάσκαλος μου φωνάζει δυνατά να σε οδηγήσω στο κέντρο του στίβου που τόσο μισείς και μου παίρνει το μαστίγιο απ’τα χέρια με μια ελαφρώς απότομη κίνηση. Μια κίνηση που σε τρόμαξε. Τρόμαξες και άρχισες να κάνεις πίσω βήματα. Φοβήθηκες, το ξέρω. Είδες με τα ίδια σου τα αθώα μάτια το μαστίγιο με το οποίο σε χτυπάω στα χέρια του. Δεν ξέρω αλήθεια τι μπορεί να σκέφτηκες και περπάτησες προς τα πίσω. Σαν να ζήτησες έλεος. Σαν να του είπες ‘’μην με πονέσεις άλλο, θα κάνω ότι μου πεις με την πρώτη’’ Μα αυτός δεν είχε σκοπό να σε λυπηθεί. Έσκυψε κάτω και μου έδωσε μια μεγάλη μάστιγα, πιο μεγάλη από αυτή με την οποία χτυπούσα το λαιμό σου μα πιο μικρή από αυτή με την οποία σε χτυπούσε αυτός όταν ήταν από κάτω σου. Μου είπε λοιπόν ότι αυτή είναι για να χτυπάω τους γοφούς σου και πρέπει πάντα να την κρατάω με κατεύθυνση προς τα πίσω για να φτάνει με ευκολία τον γοφό σου. Δεν πρέπει να ξεχαστώ μου είπε και να την κρατήσω δίπλα στον λαιμό σου όπως την μικρή γιατί μπορεί να την δεις και να τρομάξεις και δεν το θέλουμε αυτό, μου είπε… Έτσι και έκανα. Όταν σε ξαναέβαλα να τρέξεις και αφού μπήκες σε ένα τέμπο σε κλώτσησα ξανά και σε χτύπησα με το μακρύ μαστίγιο και εσύ υπάκουσες και άρχισες να καλπάζεις. Και εγώ με περίσσεια περηφάνια για το σπουδαίο μου κατόρθωμα συνέχισα να σου δίνω κλωτσιές χωρίς σταματημό για να μην μπερδευτείς και αλλάξεις βηματισμό και αρχίσεις να τρέχεις. Εμείς θέλαμε να καλπάζεις καμαρωτά και περήφανα, όχι να τεμπελιάζεις και να σταματάς όποτε θέλεις ή να τρέξεις πιο αργά ή να περπατήσεις. Συγνώμη αγάπη μου. Νιώθω σαν ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου…

Οι μέρες περνούσαν στο ίδιο στυλ. Απελπισία για εσένα, επιτυχίες για εμένα. Μετά όμως σταμάτησαν να μου δίνουν εσένα. Για να μην συνηθίσω στα εύκολα, είπαν. Έπρεπε να αποδείξω σε ένα πιο ζωηρό άλογο το πόσο καλή είχα γίνει. Και έτσι ήρθα ξανά σε εσένα, εσένα την θηλυκή φοράδα. Είχα ξανανέβει στην πλάτη σου, στην πλάτη αυτή που με έριξε κάτω στο χώμα δυνατά. Για λίγο έμεινα να σκέφτομαι τις σκηνές αυτές μα γρήγορα ξεθόλωσα. Τώρα είχα γίνει πιο σκληρή, δεν καταλάβαινα από φόβο. Τον είχα θάψει σε μια γωνιά του μυαλού μου για να μην με αποπροσανατολίζει από τον στόχο. Από το να γίνω σπουδαία αθλήτρια, μια σωστή ιππέας. Η προπόνηση μας κύλησε με τον γνωστό πια τρόπο. Λίγο βάδην, λίγο χάδι, λίγες κλωτσιές και μαστιγιές και λίγο τροτ και καλπασμός. Και ξανά απ’την αρχή. Όλα κυλούσαν ομαλά μέχρι τη στιγμή που ενώ περπατούσες ήρεμη αφού σου είχα χαλαρώσει τα ήνια, τράπηκες σε μια τρελή φυγή. Με αιφνιδίασες ξανά! Έτρεχες με ιλιγγιώδη ταχύτητα γύρω από τον στίβο που τόσο μισείς. Μα δεν έπεσα. Έσφιξα τα πόδια μου γύρω απ’την κοιλιά σου και τράβηξα με δύναμη τα ηνία για να σε σταματήσω. Δεν θα σε άφηνα να με ρίξεις. Δεν θα με έδιωχνες χωρίς τη θέληση μου από πάνω σου για δεύτερη φορά. Ποια ήσουν για να το κάνεις αυτό σε εμένα; Έπρεπε να φερθώ σαν μια σωστή αθλήτρια. Έτσι τράβηξα με τα ηνία το κεφάλι και τον λαιμό σου ξανά και ξανά μέχρι να κάνεις αυτό που θέλω. Μέχρι να σταματήσεις. Μέχρι να σε ηρεμήσω με τη βία. Μα πως γίνεται να ηρεμείς κάποιον με τη βία; Και όμως στον κόσμο της ιππασίας γίνεται. Σε τράβηξα πολλές φορές χωρίς να νοιαστώ στιγμή για το τι νιώθεις, τι σε φόβισε, γιατί τρέχεις σαν αστραπή και που θες να πας. Αφού λοιπόν σου στέρησα τη δυνατότητα επιλογής σταμάτησες και εγώ ικανοποιημένη άρχισα να χαϊδεύω τον ιδρωμένο σου λαιμό. Άκουσα πολλά μπράβο τα επόμενα λεπτά. Μπράβο που σε σταμάτησα, που δεν έπεσα, που δεν φοβήθηκα και που σε ξανασταμάτησα όταν αιφνιδιαστικά ξανατράπηκες φοβισμένη σε φυγή. Τι να σε είχε φοβίσει τόσο πολύ άραγε; Δεν ξέρω. Ίσως ήταν τα πυκνά σύννεφα που προανήγγειλαν μια ερχόμενη καταιγίδα, ίσως κάτι άλλο που δεν θα μάθαινα ποτέ. Αλλά όπως και να έχει δεν ενδιαφέρθηκα για τον φόβο σου, όποιος και να ήταν αυτός. Συγνώμη αγάπη μου.

Οι μέρες πέρασαν και έφτασε η στιγμή που ήρθα σε εσένα. Σε εσένα που θα μου άλλαζες τη ζωή μα ήταν ακόμα νωρίς για να το ξέρω αυτό. Ήσουν γέρος και εσύ και κουρασμένος, μα ψηλός και πολύ περήφανος για αυτό που είσαι. Δεν έμοιαζες πολύ με το άλλο αγαπημένο μου ηλικιωμένο εργαλείο. Δεν μοιάζατε γιατί εσύ αντιδρούσες. Δεν ήθελες να συνεργαστείς και να εκτελείς τις εντολές μου όπως και όποτε το ήθελα μα είχα πείρα πια και σε έβαζα κάθε φορά στη θέση σου. Συγνώμη για αυτό. Ότι και να έκανες για να μου δείξεις το πόσο δεν θες να είσαι στο στίβο που μισείς, κάνοντας ασκήσεις υπομονής που μισείς εγώ το αγνοούσα. Η απάντηση ήταν πάντα η άσκηση βίας στο σώμα σου. Και η βία αυτή είναι πάντα η μόνη επιλογή. Όταν συνήθισα να κακοποιώ εσένα και όλα τα άλογα μου ξέχασα πια το ποια είμαι, το λόγο που ξεκίνησα, και ότι απαίσια πράξη έκανα φάνταζε απόλυτα φυσική στο μυαλό μου. Άργησα πολύ να πάρω την παραμικρή ιδέα από όλα αυτά… Μετά από λίγες προπονήσεις μαζί σου ζήτησα να μην μου ξαναδώσουν εσένα. Δουλέψαμε αρκετά μαζί. Πολύ τροτ, πολλά χτυπήματα με τα σπιρούνια στα πλευρά και την κοιλιά σου, πολύς καλπασμός, λίγο χάδι και αμέτρητα τραβήγματα του κεφαλιού και του λαιμού σου με τα ηνία. Τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε μαζί; Τα εξαντλήσαμε όλα, σκέφτηκα. Ήθελα να γυρίσω λίγο στο αγαπημένο μου, αυτό που πάντα με ακούει, αυτό που πάντα συνεργάζεται. Έτσι και έγινε. Ήρθα λοιπόν αγάπη μου σε εσένα και ανέβηκα στην πλάτη σου. Και σε έβαλα να τρέξεις και να καλπάσεις χωρίς να θέλεις πραγματικά να κάνεις τίποτα από αυτά. Και αυτό μάλλον άρχισες να χοροπηδάς πάνω κάτω νευρικά και με έριξες απότομα. Για να μου εξηγήσεις ότι έχεις κουραστεί. Έκανες ροντέο, είπαν. Δεν ήταν και κάτι φοβερό, είπαν. Συμβαίνει σε όλους, είπαν. Μα εγώ απλά έκλαιγα χωρίς να μπορώ να ακούσω τίποτα από όλα όσα μου φώναζαν. Σκεφτόμουν τι σου έκανα και με πέταξες με θυμό κάτω. Αναρωτιόμουν στα αλήθεια που είχα φταίξει και εσύ το αγαπημένο μου άλογο μου έκανες κάτι τέτοιο. Εσύ που ποτέ δεν αντιδρούσες, το άλογο που έκανε όλα όσα ήθελα σαν πιόνι. Εσύ ήσουν το ασφαλές μου μέρος. Με ήθελες πάνω σου, πότε δεν θα μου έκανες κάτι τέτοιο, σκεφτόμουν. Μα αυτές ήταν απλά οι σκέψεις μου και όχι οι δικές σου… Πληγώθηκα πολύ αλήθεια… Ίσως και να σου θύμωσα. Ίσως να θύμωσα με τον εαυτό μου. Όπως και να’χει κάτι μέσα μου άλλαξε και δεν θέλησα να ξανανέβω στην πλάτη τη δική σου.

Την επόμενη φορά ήρθα σε εσένα τον άλλο γέρο, τον πιο δυναμικό. Μπορεί να μην ήσουν ο αγαπημένος μου μα τα πηγαίναμε καλά. Έτσι μου έλεγε ο δάσκαλος. Η ρουτίνα είναι πιο γνωστή για’ σενα. Μόλις νιώθεις τα σπιρούνια απ’τις μπότες μου να χτυπούν την κοιλιά και τα πλευρά σου αρχίζεις να τρέχεις. Μόλις τα ξανανιώθεις πιο έντονα και επίμονα καταλαβαίνεις πως πρέπει να καλπάσεις. Αλλά δεν το κάνεις πριν την τελευταία μου κίνηση. Δεν το κάνεις πριν νιώσεις το μαστίγιο να χτυπά τον γοφό σου. Εκεί υποκύπτεις. Καλπάζεις. Ικανοποιημένη συνεχίζω να κάνω αυτό που ξέρω πια άριστα, να σε πονάω για να τρέξεις, να σε φοβίζω και να σε αγχώνω. Για λίγα λεπτά νιώθω σαν να πετάω, να σε πέτυχα μετά από τόσο καιρό το μεγαλύτερο επίτευγμα του κόσμου. Ισορροπώ με αυτοπεποίθηση και χάρη στην κουρασμένη, γέρικη πλάτη σου όσο εσύ ξεφυσάς και βαριανασαίνεις. Δείχνεις σαν να κουράζεσαι σιγά σιγά μα αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να με νοιάζει όσο προπονούμαι πάνω στο σώμα σου. Τα κουρασμένα και ταλαιπωρημένα πόδια σου σκοντάφτουν και πας να χάσεις την ισορροπία σου και μαζί σου και εγώ τη δική μου. Ωστόσο σαν αντανακλαστικά με μια απότομη κίνηση των ηνίων διορθώνω τη σκυμμένη στάση του σώματος σου τραβώντας το κεφάλι και τον λαιμό σου και εσύ επανέρχεσαι στο ύψος που ήθελα εγώ, στο ύψος των περιστάσεων. Καλπάζουμε για λίγο ακόμα και εγώ ανέμελα και φιλάρεσκα ρίχνω κλεφτές ματιές σε όσους βρίσκονται έξω απ’τον στίβο και με κοιτάνε με θαυμασμό. Απολαμβάνω τη στιγμή της λάμψης μου… Μα ξαφνικά κόβεις ταχύτητα και αλλάζεις βηματισμό. Από τον γεμάτο χάρη καλπασμό σου που με έκανε να φαίνομαι τόσο ταλαντούχα και λαμπερή μπαίνεις σε τροτ, ένα αργό, χωρίς την απαραίτητη χάρη που ήθελα για να φωτίζομαι, τροχάδην. Χωρίς την απαραίτητη χάρη που ήθελα για να φωτίζομαι από το δικό σου φως. Να σου κλέβω το δικό σου φως. Γιατί εγώ το δικό μου το είχα χάσει καιρό τώρα… Σε μια προσπάθεια να μην σου επιτρέψω να μου χαλάσεις τη στιγμή του μεγαλείου που ζούσα σε χτυπώ δυνατά με το μαστίγιο και κλωτσάω με τα μεταλλικά μου σπιρούνια την κοιλιά και τα πλευρά σου. Δεν αντιδράς. Και το κάνω άλλη μια. Όμορφα και υπάκουα όπως πρέπει ξεκινάς μα η στιγμή η δική σου, η στιγμή της αλήθειας έρχεται 3 δευτερόλεπτα μετά όταν σηκώνεσαι ψηλά στα δύο σου πίσω πόδια και προσγειώνεις τα μπροστινά νευρικά ξανά στο έδαφος. Ξανασηκώνεσαι όπως εσύ ήθελες σε αυτά τα δύο γέρικα και κουρασμένα πόδια και ξανακουμπάς δυνατά στο έδαφος. Σε αυτά τα πόδια που χρησιμοποιήσανε τις τελευταίες τους δυνάμεις για να υπερασπιστούν εσένα. Σηκώθηκες ψηλά με μεγαλοπρέπεια και τόλμη μόνο όπως εσύ ξέρεις να κάνεις. Και ας ήταν το τελευταίο πράγμα που θα έκανες. Σκάω κάτω στο χώμα με δύναμη και εσύ επιτέλους ελεύθερος από αυτή την τυραννία, από αυτόν τον ζυγό τρέπεσαι σε μια ανεξέλεγκτη φυγή περνώντας από πάνω μου σαν να μην έβλεπες ότι ήμουν εκεί. Σαν να έχει θολώσει το κουρασμένο σου μυαλό. Τρέχεις με ιλιγγιώδη ταχύτητα τόση που όλοι φαίνονται να φοβούνται. Εγώ βρίσκομαι στο χώμα, νομίζω πως πονάω μα δεν ξέρω πια αν πονάω. Δεν ξέρω στα αλήθεια τι πονάει πιο πολύ… Τους ακούω να μου φωνάζουν: ‘’Σήκω! Μαρίνα σήκω!’’ Μα δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ να σηκωθώ. Σε κοιτάω να τρέχεις όσο προσπαθώ να ανασυγκροτήσω το μυαλό και το σώμα μου και να σηκωθώ, να πάω στην άκρη, να σωθώ από εσένα. Σε ποια άκρη να πήγαινα να σωθώ από τον ίδιο μου τον εαυτό; Γιατί δεν έχει νόημα να προσπαθήσεις να σωθείς από κάποιον που δεν έχει καμία πρόθεση να σε βλάψει, γιατί δεν ξέρει η ψυχή του από δόλο, από κακία. Το ήξερα ότι δεν θα μου έκανες κακό. Βαθιά μέσα μου το ήξερα. Αυτοί όμως είχαν άλλη γνώμη. Γιατί ποτέ δεν σε έμαθαν. Φωνές παντού. Οι θεατές φοβούνται μήπως πηδήξεις απ’τον φράχτη και βγεις έξω… Αυτοί που είναι μέσα στο στίβο προσπαθούν να σε πιάσουν αλλά μάταια. Περνάς τρέχοντας από δίπλα μου αποφεύγοντας με δεξιοτεχνία το σωριασμένο μου σώμα. Ήθελες απλά να τρέξεις μακριά μα για άλλη μια φορά δεν πήδηξες τον κοντό φράχτη. 1 μέτρο ύψος. Ξέρουμε καλά και οι δύο πως θα μπορούσες να πηδήξεις. Μα δεν τον πηδάς γιατί πια δεν ελπίζεις. Ότι ήταν να ζήσεις το έζησες. Το ξέρεις πως δεν θα σε αφήσουν να φύγεις έτσι απλά, σωστά; Ναι το ξέρεις. Κάπου στην γωνία θα σε περιμένει πάντα κάποιος να σε αιχμαλωτίσει στα βίαια χέρια του ξανά. Και αυτό το ξέρεις καλά. Για αυτό δίνεις την τελευταία σου παράσταση. Θέλεις να τα δώσεις όλα. Να σε θυμούνται για πάντα. Να θυμάσαι τον εαυτό σου για πάντα έτσι όπως τώρα, δυνατό, γρήγορο και μεγαλειώδη. Τρέχεις με την μεγαλύτερη ταχύτητα που μπορείς να αναπτύξεις. Τρέχεις χωρίς να κοιτάς κανέναν από αυτούς, κανέναν από εμάς. Τρέχεις, τρέχεις, τρέχεις. Τρέχεις αστραπιαία. Ώσπου (και) λυγίζεις. Πέφτεις κάτω στο χώμα. Η παράσταση σου τελείωσε. Ήταν ωραία. Ήσουν τέλειος. Εγώ σε θαύμασα αλήθεια. Σηκώνομαι αμέσως να έρθω κοντά σου. Σιχαίνομαι τον εαυτό μου. Έρχομαι δίπλα σου να σε δω μόνο για να τους ακούσω να με διώχνουν. Μου λένε να κάνω στην άκρη. Και κάνω. Ξαπλώνεις στο χώμα που μισείς, στο χώμα που τόσο καιρό πατάς και αυτοί προσπαθούν να σε σηκώσουν. Μα δεν σηκώνεσαι. Σε ξαναπλησιάζω. Αυτοί με κοιτάνε αυστηρά λέγοντας μου λίγες λέξεις: ‘’Είδες τι έπαθε το άλογο εξαιτίας σου;’’ Τους κοιτάζω μα δεν μιλώ. ‘’Τώρα είναι άχρηστο’’, είπε εκείνος. Η καρδιά μου έσπασε. Στο ορκίζομαι την άκουσα να σπάει. Σε κοιτάζω. Με κοιτάζεις και εσύ. Καταφέρνουν και σε σηκώνουν και εσύ κουτσαίνοντας πηγαίνεις όπου σε πάνε. Σε κρατάνε. Πάντα σε κρατάνε. Σε κοιτάω. Δεν μπορώ να σταματήσω να σε κοιτάω. Συγνώμη αγάπη μου. Σ’αγαπάω. Αλήθεια συγνώμη. Θέλω να σε γνωρίσω από την αρχή να αγαπηθούμε. Θέλω να γυρίσω πίσω το χρόνο να σου δείξω την αγάπη, να μάθουμε από την αρχή την αγάπη μαζί. Συγνώμη αγάπη μου που δεν το έκανα νωρίτερα. Τώρα πια είμαι vegan. Τώρα πια σας αγαπώ. Τώρα πια γνωρίζω. Συγνώμη για τότε! Συγνώμη για όλα αυτά! Συγνώμη για όλα όσα έκανα. Συγνώμη για όλα όσα αυτοί ακόμα κάνουν. Θέλω να παλέψω μαζί τους με τα χέρια μου μέχρι να νικήσω. Για να νικήσετε εσείς. Για να είστε ελεύθερα. Γιατί σας αξίζει. Γιατί τώρα πια σας αγαπώ. Γεια σας αγγελούδια μου. Όταν θα έρθω να σας βρω θα κάνω όλον αυτό τον πόνο να περάσει. Καλή ξεκούραση.